Kilka słów o mnie ... Kazimierz Kaz Ostaszewicz, człowiek, którego nie sposób scharakteryzować jednym zdaniem. Poeta, prozaik, aktor kabaretowy? Jest każdym z tych trzech w jednej osobie. Słuchanie jego wierszy wywołuje głębokie emocje i refleksje na temat losu emigrantów i ludzkości w ogóle. Jego powieści czyta się jednym tchem. Na estradzie bawi publiczność świetnym głosem i repertuarem obiegającym cały świat, wykonywanym w wielu oryginalnych językach.

Kazimierz Kaz Ostaszewicz urodził się w Wilnie w 1938 roku. w 1940 roku deportowany na Syberię, wraca do Polski w 1946 roku. Pierwsze próby literackie i teksty do kabaretu studenckiego Fo-Pa w Gdańskim "Żaczku". Polskę opuszcza w 1969 roku i od 1970 na stałe przebywa w USA.

W latach 1980 - 1981 wydawnictwo "Czas" w Winnipeg publikuje w odcinkach jego pierwszą książkę "Długie drogi Syberii", która ukazuje się drukiem w 1984 r. i zostaje uznana za emigracyjną książkę roku. "Wielkie jabłko" o życiu emigrantów w wieloetnicznym Nowym Jarku (1986) zostaje nagrodzona przez Związek Pisarzy Polskich na Obczyźnie w Londynie, jako najlepsza książka wydana poza Polską. w tym samym roku Kazimierz Kaz Ostaszewicz otrzymuje nagrodę "Golden Poet" za wiersze o psach "It's good to have..." tłumaczone przez siebie na angielski. w 1987 r. wychodzi "Czas nienarodzonych dni" - historia rodziny polskiej od Powstania Warszawskiego po emigrację w Kalifornii. Do dorobku należy dodać tomy wierszy "Garść piasku" (1981), "Kryształowa kula" (1983), "Kłosy" (1984), "W dotyku" (1995). w 1991 r. powtórna nagroda "Golden Poet". w latach 1997 - 98 ukazuje się pierwszy,a następnie drugi tom prozy adresowanej do dzieci - "Oczy księżyca Arizony", a w roku 1999 - "Ósmy kolor tęczy".

W jego domu w Tucson, w Arizonie, Kazik chętnie pokazuje swoje liczne trofea sportowe. Koszykówka, podnoszenie ciężarów (I miejsce w Kalifornii, 1984) i piłka nożna (I miejsce w lidze, 1985). Mówi o sobie, że najbardziej inspirują go kwiaty. Gości wchodzących do otoczonego kaktusami domu Kazika i Renaty wita napis na drzwiach: "Long live dogs and poetry".

Witold Liliental